Het begin
Het is het jaar 2011. Ewald bereidt zijn masterthesis voor ter afronding van zijn studie aan de TU Delft, en Lianne verdiept zich in de laatste Bio Farmaceutische wetenswaardigheden. Nog even, en het ‘gewone’ leven gaat van start. Gewoon werken. Gewoon geld verdienen. Gewoon mee met de stroom van iedereen en alledag. Gewoon…. té gewoon. Hoewel… voor heel veel mensen is onze toekomst helemaal niet zo gewoon. We hebben het goed, er wacht ons veel geld, waarschijnlijk een goede gezondheid en anders wel een goede gezondheidszorg. Zo gewoon voor ons, zo ongewoon voor het merendeel van de wereldbevolking. Dat raakt ons.
We gaan, jong en gedreven, bij verschillende organisaties langs. We horen tegengestelde geluiden: ‘Ja, ga, nu je nog jong bent en alles aankunt.’ ‘geen werkervaring en nog weinig levenservaring? Zeer onverstandig!’. De GZB1 adviseert ons een middenweg: doe werk en levenservaring op en verdiep je tegelijkertijd in de toekomst. En zo geschiedt.
Kerst 2012. Lianne is nooit onderzoeker geworden, maar doet haar tweede master, in Educatie. Ewald werkt als systeembeheerder en studeert tegelijkertijd Godsdienst Pastoraal Werk. We wonen sinds kerstavond in een al drie jaar lang verlaten pand, waar wat spinnenwebben en muurtjes zijn verwijderd. Samen met twee andere gezinnen en nog wat even bijzondere mensen gaan we ons leven delen. Met elkaar én met de buurt.
Vervolg
Februari 2015. We genieten van ons gewone leven bij leefgemeenschap Taste!2. Van de gewone contacten met buurtgenoten die welkom zijn in ons leven. Van het gewone werken, als docent scheikunde en systeembeheerder. En sparen gewoon ons salaris voor uitbreiding van ons gezin. Maar dan krijgen we een brief van de adoptiestichting dat de wachtlijst voor adoptie uit Slowakije alleen maar toeneemt en zien we op de website van de stichting een dringende oproep voor ouders uit Nigeria. Nog steeds jong en gedreven zitten we vier maanden later, totaal onvoorbereid op de cultuur en het leven daar, in het vliegtuig. En na nog vier mooie, moeilijke, uitdagende, avontuurlijke en waardevolle maanden komen we thuis met onze dochter Imole.
Maart 2018. Zijn we al wat levenswijzer? We zijn ouder. Dat wel, in twee opzichten :). Ewald heeft zijn tweede studie afgerond. Werkt nu als projectmanager. Lianne is op een school dichterbij gaan werken. Imole gaat voor het eerst naar school, in groep 1. Het leven gaat zijn gangetje. Zo gewoon eigenlijk. Dat wonen bij Taste! heeft ons leven verrijkt en is ook voor onze dochter een fantastische manier van leven, maar voor ons al weer zo gewoon. De avontuurlijke genen gaan weer kriebelen. We willen ons leven en onze talenten zo graag inzetten, daar waar het echt nodig is. Daar waar weinig anderen het willen doen.
We praten opnieuw met de GZB. Opnieuw geven ze ons een realistische kijk op de situatie. Want we zijn opnieuw met een adoptieprocedure bezig en dit kan (inderdaad) niet samengaan met uitgezonden worden naar het buitenland. Nog vier jaar wachten dus… of geen tweede adoptie. Dat doet pijn. Voor onszelf, al kunnen we dat goed relativeren. We zijn al heel gelukkig met alleen Imole. Maar onze sociale Imole als enig kind laten opgroeien? Zeker nu we de leefgemeenscap met haar 5 semi-broertjes en zusjes gaan verlaten? We komen er niet uit.
En dan, twee weken later, belt de adoptiestichting. Onze procedure wordt helaas stopgezet.
Duidelijker kan niet. Nu is de tijd om te gaan. En dus gaan we. Maar wel met onze dochter op het oog. En dus wordt gezocht naar een organisatie die mensen in teamverband uitzendt. Zodat ze opnieuw het leven met een (westerse) semi-broer/zus kan ervaren, ondanks dat ze in ons gezin alleen zal blijven. En zo komen we bij SIM terecht.
En dan
Januari 2019. Ons leven delen en onze talenten inzetten daar waar het echt nodig is en weinig anderen het willen doen, dat levert voor SIM een top twee op: Thailand en Nigeria. Waar Thailand als land geweldig klinkt (veel vrienden roepen ons daar wel te willen bezoeken) en Nigeria initieel trauma’s oproept aan onze -niet altijd even positieve- tijd daar, gaan we in de meivakantie toch op visie trip naar Nigeria. Een internetgesprek met het team ter plaatse, een terugblik op ons leven tot nu toe: alles lijkt die kant op te wijzen. En wat een zegen ervaren we op reis. Alle zorgen vallen van ons af; het voelt als thuiskomen. Op een plek waar we nooit eerder zijn geweest. Een plek die lijkt op een plek waar we wel eerder zijn geweest, maar we een zware tijd hebben gehad. En toch is dit waar we ervaren dat God ons en onze talenten wil gebruiken. Waar een tekort is aan goede onderwijzers en ICT-ers en we gaan samenleven met de bevolking die ons veel kan leren en wij tegelijkertijd mogen delen van ons leven met God. Niet anders dan we al jaren doen, hooguit op een iets minder gewone plek.