Onze eerste maand in Kano

Zoals in onze laatste nieuwsbrief te lezen valt, zijn we afgelopen juni naar Kano verhuisd.
Ons huis is inmiddels zo goed als ingericht, Imole begint langzaam contact te leggen met leeftijd genootjes en Jaron zorgt ervoor dat wij makkelijk contact leggen met anderen:). Onderstaand een korte update.

Imole

De verhuizing is vooral voor Imole nog niet makkelijk. Jaron is jong genoeg om zich makkelijk aan te passen, Lianne en ik hebben geleerd van onze verhuizing naar Nigeria, maar Imole was nog maar 5 toen we naar Jos verhuisden en maakte makkelijk contact. Nu ze negen is gaat dat toch iets moeilijker. Bovendien moet ze ook opnieuw leren hoe verschillend zij wordt opgevoed vergeleken met Nigerianen. En de mensen hier moeten leren dat ze heel anders is, ookal ziet ze er uit als een Nigeriaan. Onderstaand twee voorbeelden van leer momenten voor haar (en ons).

1 – Bij de kapper
Het werd hoog tijd dat Imole’s haar opnieuw werd ingevlochten. Een vrouw uit de buurt bood aan om dat te doen, dus zo geschiede. Haren vlechten duurt ongeveer 3 uur, en gedurende al die tijd stond er groep kinderen en volwassenen om haar heen die met haar praatten en dingen van haar wilden.

Naarmate de tijd vorderde werd alle aandacht haar te veel, en bovendien deed het vlechten zeer, omdat het niet al te zachtzinnig gebeurde. Dus ze begon te huilen. Nigerian laten hun emoties niet zien, kinderen krijgen over het algemeen wel voeding en onderdak, maar geen emotionele support van hun ouders. Dus toen ze begon te huilen riep iedereen “stop crying, stop crying” (stop met huilen).

Uiteindelijk heeft een andere vrouw het bij ons thuis afgemaakt, veilig thuis en lekker alleen.

2 – Samen spelen

Nieuwe kinderen leren kennen valt niet mee, zeker als er cultuur verschillen zijn. Als ouders proberen we haar te stimuleren en te supporten om het toch te doen. Dus op een middag had ik haar meegenomen naar een buurmeisje. Na de gebruikelijke begroetingen tussen mij en de moeder (hoe is de middag, hoe is de warmte, ben je moe, hoe gaat het met je familie) vroeg het meisje aan Imole wat ze wilde doen. Imole zei dat ze graag binnen wilde spelen. Het buurmeisje antwoorde daarop dat haar speelgoed er nog niet was. Een manier om te zeggen dat ze geen speelgoed had, zonder zich daarvoor te schamen.
Een goede reminder voor ons én voor Imole hoe goed we het hebben. Uiteindelijk zijn Imole, het meisje, nog een buurmeisje en de baby waar ze voor moesten zorgen bij ons thuis beland en hebben ze heerlijk met Imoles barbies gespeeld.

Jaron

Jaron is nog jong en accepteert alles zoals het komt. Dat is voor ons grappig om te zien. We zijn een vrouw aan het opleiden om voor hem te zorgen (op een Nederlandse manier). Zij kwam vannochtend binnen en groette ons op de beleefde manier door een lichte buiging te maken en het hoofd te buigen. Prompt begroete Jaron haar ook door te brabbelen en daarbij meerdere keren zijn hoofd te buigen.

Kano is een grote stad. Dat merken we ook aan de beschikbare winkels. Leuk voor ons, maar ook voor Jaron. Een winkel heeft zelfs winkelwagentjes met kinderzitjes!

Een van de belangrijkste taken voor ons de afgelopen maand was het leren kennen van mensen. Ik (Ewald) doe dat onder andere door elke dag een paar keer de straat op te gaan en met mensen te praten. Ik neem Jaron dan natuurlijk mee, dat maakt het contact maken heel makkelijk. Inmiddels kent iedereen in de straat me als baba Yabo (vader van Jaron).

Hieronder een impressie van de “winkeltjes” in onze straat waar je ontbijt kunt kopen. Jaron en ik lopen daar elke ochtend naar toe om de verkopers te groeten.

Lianne

Lianne is druk bezig met het voorbereiden van de online school die volgende maand begint. Het betreft vooralsnog een schooltje van 8 leerlingen variërend in leeftijd van 9 tot 18 jaar. Ze heeft verschillende online scholen bekeken en de beste uitkozen, een kostenraming gemaakt, gesproken met de ouders van de leerlingen, en materialen ingekocht. Daarnaast is er natuurlijk de zorg voor Jaron en het verkennen van de stad.

Ewald

Naast het leren kennen van mensen help ik (Ewald) mee met de technische kant van de school. Zo hebben we starlink internet aangelegd, en een printer gekocht. Ook moeten er laptops voor de school gekocht worden en bureaus gevonden worden dan wel gemaakt. Per 1 augustus neem ik ook de verantwoordelijkheid over de compound over van een collega. Een deel van de huizen hier fungeert als tijdelijk onderkomen voor gasten die hier voor kortere of langere tijd blijven. Het is mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat die altijd in orde zijn als er gasten arriveren. Daarnaast ga ik samen met een collega een praktijkschool starten waar mensen bijvoorbeeld leren meubels maken of leren naaien. Het is de bedoeling dat we vooral moslims lesgeven en ze zo in contact brengen met het evangelie.

Ons

Na een maand in Kano kunnen we zeggen dat het goed met ons gaat. We zijn dankbaar dat we steeds meer settlen, dat we niet ziek zijn, dat Imole ondanks het missen van vriendjes het heel goed doet en zich niet verveeld. En het is ook gewoon leuk om wat we in de afgelopen drie jaar hebben geleerd opnieuw in de praktijk te brengen: het opbouwen van een netwerk op een Nigeriaanse manier. Dat gaat eigenlijk heel makkelijk: je gaat gewoon bij mensen staan dan wel zitten en begint met het hele repotoire aan Nigeriaanse groeten; een hele makkelijke manier om een gesprek te starten.

We beginnen ons SIM team ook steeds beter te leren kennen. De meerderheid is Ethiopisch dat betekent lekker eten maar ook veel cultuurverschillen die we moeten leren overbruggen. En zoals je in onderstaand filmpje kan ervaren is ook voor hun Engels niet hun moedertaal, dus elkaar verstaan is soms wel een uitdaging.