We zijn weer een maand terug van verlof. De koffers zijn uitgepakt, de beestjes in de bloem en de melkpoeder zijn doogevroren en eruit gezeefd en we zijn opnieuw de strijd aangegaan met de mierenkolonies die onze broodkruimels en dergelijke voor ons willen opruimen. Het is fijn om weer thuis te zijn.
Vorige week ben ik samen met een collega op bezoek geweest bij een Fulani dorpje midden in de begroeing. Het was nog een hele uitdaging om er te komen:). Onderweg naar het dorpje was goed te zien dat er veel regen is gevallen de laatste tijd: de weg was flink overstroomd! Gelukkig konden we onze eindbestemming wel bereiken. Uiteindelijk reden we met de auto dwars door de opgeschoten struiken zoals te zien op bovenstaande foto.
Nog voordat we ariveerden kregen we ook nog een klapband. Even het wiel vervangen door het reserverwiel bleek nog niet zo eenvoudig: de krik van onze auto bleek te klein! We hebben toen maar de band leeg laten lopen en het reservewiel met wat kunst en vliegwerk erop gekregen. Nadat we de band weer hadden opgepompt konden we weer verder.
Uieindelijk was het een bemoedigend bezoek, met name voor de enige christen die samen met zijn vrouw in dit moslim dorpje woont om te evangeliseren.
Het is niet elke dag dat ik op reis ga. Mijn dagen zijn wel meestal goed gevuld met diverse taken. Bijvoorbeeld in dit verslag van vorige week woensdag.
We hebben bezoekers die namens SIM een training gaan geven aan lokale gezondheidswerkers met aansluitend een een medische actie. Morgen komt er iemand uit Zwitserland om een indruk te krijgen van het zendingswerk hier. Dus vandaag zorg ik er als eerste voor dat iemand de appartementen voor de gasten controleerd of alles in orde is, en het appartement voor de nieuwe bezoeker in orde maakt. Terwijl ik daarna verder ga met het oplossen van een aantal bugs van de website, krijg ik een appje met de vraag of ze ook een verlengsnoer kunnen lenen want voor de training gebruiken ze een beamer en het snoer is te kort. Ik ga die even brengen, 100 meter lopen is goed voor de beweging. Onderweg kom ik iemand tegen die iets met mij wil bespreken, dus doen we dat ook maar gelijk even.
Even later ben ik weer thuis en kan ik verder met waar ik hiervoor mee bezig was. Een uurtje later staan twee van de cursus leiders voor mijn deur met de vraag of ik morgen de dagopenening kan doen voor de training. Ze willen graag dat ik dat doe zodat de cursisten ook gelijk kennis met mij maken en weten dat ik het lokale gezicht van SIM ben. Mooi zo?n vraag. Ik zeg ja, al betekend dat wel dat ik die moet voorbereiden vandaag. Even later is het tijd om met Jaron te gaan lunchen, en hem op bed te leggen. Als dat gebeurd is, wordt ik gebeld. Of ik nu naar de Black Diamond School kan komen, want een van de leerlingen is jarig en de ouders (SIM collega?s) hebben taart meegenomen. Of ik mee kom vieren. Relaties zijn belangrijk, en tegen taart zeg je zowieso geen nee, dus ik ga weer in de benen. Na een half uurtje gaat de babyfoon: Jaron is wakker. Een mooie gelegenheid om weer terug naar huis te gaan. Jaron bleek alleen even te willen weten of ik er wel was, en viel gelijk weer in slaap. Dan kan ik weer verder. Een uurtje later wordt hij wel echt wakker, en gaat hij met zijn oppas spelen. Dan op het einde van de dag is het toch allemaal gelukt. De dagopening voorbereid, de bugs opgelost en de nieuwsbrief geschreven. Een geslaagde dag.
En Lianne en de kinderen? Lianne geeft les, de kinderen studeren. Maar in de pauze hebben ze lol!
1 Comment
ria · 16-10-2024 at 12:19
beestjes in de melkpoeder..maar na ontdooit te zijn gewoon door de zeef..
fijn dat jullie weer goed geland zijn op jullie plekje in deze woelige wereld.
gezellige boel daar in de pauze.
heel veel mooie dagen ondanks soms de autopech.
dank voor het delen.